Επέστρεψα στη δουλειά και ξαναβρήκα τον εαυτό μου: η αλήθεια μιας stay-at-home mommy!

Θυμάμαι το βράδυ πριν επιστρέψω στη δουλειά, μετά από ένα χρόνο άδειας μητρότητας, να κλαίω και να μη μπορώ να κατεβάσω μπουκιά λες και επρόκειτο να μας έβρει καμιά συμφορά! Έτρεμα για την κόρη μου, πως θα είναι η ζωή της πλέον χωρίς τη mama bear, έτρεμα για το νοικοκυριό, αχούρι θα καταντήσουμε το σπίτι, και έτρεμα για τον εαυτό μου… είχε περάσει ένας χρόνος που είχα να επικοινωνήσω με ενήλικα για κάτι που να μην αφορά το φαγητό, τον ύπνο  ή τις πάνες  του μωρού, είχα αλλάξει σωματικά και ψυχικά και δεν έβρισκα πουθενά τον πρωτύτερο εαυτό μου. Στο μυαλό μου έφερνα την καταστροφή, άραγε θα τα καταφέρω αύριο στις απαιτήσεις της εργασίας μου; Νιώθω σαν να έχει μπει ο εγκέφαλος μου σε power saving mode, ξεχνάω, άραγε λες να έχω γίνει λιγότερο έξυπνη από ότι πριν…; Δεν έχω παρακολουθήσει τις εξελίξεις της οικονομίας και των γεγονότων για πάνω από ένα χρόνο, Χριστέ μου…τι θα κάνω!!!

Όπως και οι περισσότερες γυναίκες έτσι κι εγώ πριν γίνω μανούλα θεωρούσα ότι όταν έρθει αυτή η ώρα εγώ θα τα κάνω όλα καλύτερα από τις άλλες. Είχα ήδη φτιάξει στο μυαλό μου πλάνο για τον ιδανικό τρόπο που θα μεγάλωναν τα μελλοντικά παιδιά μου και ήμουν ήδη πολύ περήφανη με τις αξίες που -θα- τα μεγάλωνα. Ευτυχώς έρχεται η ζωή και φαααπ σου δίνει το μάθημα σου έτσι απλά για να προσγειωθείς και να καταλάβεις ότι όλες οι μαμάδες του κόσμου στο ίδιο καράβι βρίσκονται και το ίδιο κουπί τραβάνε για να μεγαλώσουν τα παιδάκια τους!

Μια από αυτές τις αξίες ήταν και το ότι τα παιδιά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους πρέπει να μεγαλώνουν με τους γονείς τους, έτσι ώστε να μιμηθούν τα σωστά πρότυπα, να μην τους λείψει η μητρική θαλπωρή, να βιώσουν την ασφάλεια της οικογενείας, να έχουν γονείς παρόντες στις μικρές και στις μεγάλες του κατακτήσεις κλπ κλπ. Οκ, δεν μπορώ να πω ότι έχει αλλάξει η άποψη μου για αυτό άλλα όσο να είναι έχουμε και δουλειές, υπάρχουν συγκεκριμένοι  εργασιακοί νόμοι για τις νέες μητέρες και θέλοντας και μη δεν μπορούμε να τους παραβλέψουμε. Ένα χρόνο λοιπόν είχα στη διάθεση μου για την ανατροφή της μικρής μου,χμ, τι τέλεια! Θα έχω αγκαλιά και θα φροντίζω το μωράκι μου και στον ελεύθερο χρόνο θα γραφτώ γυμναστήριο, θα έχω άπλετη ώρα για χόμπι, θα μαγειρεύω κάθε μέρα κάθε λογής φαγητό και γλυκό, θα κάνω όσα δεν προλάβαινα τόσα χρόνια!

Απλά …μέσα σε όλα αυτά η άσχετη μάνα δεν υπολόγισα το εξής. Ότι άπλα ΔΕΝ θα υπάρχει χρόνος. Καθόλου. Θα έχω ένα μωρό που απλά θα ρουφάει σαν ηλεκτρική σκούπα το 100% του χρόνου  και της ενέργειας μου. Όχι για γυμναστήριο, για να καταφέρω να κάνω μπάνιο σαν άνθρωπος, πρέπει να κάνω αίτηση.

Εν ολίγοις, για έναν χρόνο που στο μυαλό μου είχα ότι θα ήταν ο ιδανικός, τέλειος χρόνος που θα μεγάλωνα το μωρό μου, ήμουν σχεδόν άλουστη, με τα ίδια ρούχα όλη μέρα σπίτι, πιτσιλισμένα με γάλατα και αλεσμένα φαγητά, το σπίτι μου ήταν πάντα υπο-καθαρισμένο διότι απλά δεν προλάβαινα να το καθαρίσω. Ανάμεσα σε ατελείωτους θηλασμούς , συνεχόμενα ξενύχτια και νταντέματα περίμενα σαν τη λαμπρή να κάνει κανά μικρο υπνάκο μες στη μέρα για να καταφέρω να μαγειρέψω, στον επόμενο υπνάκο να μαζέψω την κουζίνα και στον παραεπόμενο να πάω μια τουαλέτα. Και εκτός αυτού είχαμε και τα ξενύχτια. Όπου επειδή εγώ «δεν» δούλευα, είχα εξολοκλήρου επωμιστεί και τη βραδινή βάρδια, δηλαδή ξύπνημα 4-5 φόρες κάθε βράδυ για να θηλάσω-αλλάξω-νανουρίσω τη μπέμπα για να μην ενοχλήσω τον άντρα μου που θα πήγαινε για δουλειά την επόμενη μέρα. Λες και εγώ θα ξύπναγα το πρωί και θα άραζα, χαλαρααα. Η φροντίδα ενός βρέφους δεν είναι δουλειά και μάλιστα εξαιρετικά απαιτητική;;; Είχα αρχίσει να νιώθω ότι δεν αξίζω τόσο όσο πριν. Ότι δεν έχω ίσα δικαιώματα με τους υπολοίπους, ότι ήμουν αόρατη. Πετύχαινα στο δρόμο και κάτι γνωστούς που μου λέγανε φράσεις τύπου «τυχερή, έχεις χορτάσει καθισιό τόσο καιρό» και με ένα ελαφρύ μειδίαμα τους στόλιζα εκείνη την ώρα στο μυαλό μου με φράσεις που δεν είχε ανακαλύψει ακόμα άνθρωπος, σε όλες τις γλώσσες που ήξερα.

Θυμάμαι ότι μετά από κάποιους μήνες πλέον στο σπίτι, να έχω φτάσει στο σημείο να ζηλεύω τον άντρα μου αφόρητα που έφευγε και είχε κοινωνική ζωή. Κανόνιζε να δει τους φίλους του, να κάνει τα επαγγελματικά του ταξίδια και εγώ γαντζωμένη με ένα μωρό στην αγκαλιά που λόγω θηλασμού δεν μπορούσα να το αποχωριστώ για πάνω από λίγες ώρες είχα καταντήσει να μουρμουράω σαν τη γκρινιάρα μικροαστή σύζυγο που πάντα σιχαινόμουν. Κάθε φορά έλεγα ότι θα κανονίσω, θα φέρω λίγο τη γιαγιά σπίτι για να κάνω κάποια πράγματα για τον εαυτό μου άλλα πάντα μετά από μια δυο φόρες τα παράταγα…ένιωθα τύψεις. Φανταζόμουν τους τρίτους να λένε ότι «κοίτα, αυτή και δεν δουλεύει, και αφήνει το παιδί στις γιαγιάδες» μιλάμε για πολλά issues. Οπότε συνεχιζόταν αυτός ο κύκλος ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΜΩΡΟΥ- ΜΕΡΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΣΠΙΤΙΟΥ- ΚΑΜΙΑ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΕΑΥΤΟΥ- ΝΕΥΡΑ ΚΑΙ ΓΚΡΙΝΙΑ – άντε και λίγες αγάπες και αγκαλιές- ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΜΩΡΟΥ…κλπ.

Και έφτασε λοιπόν όπως προείπα η εβδομάδα που θα επέστρεφα στη δουλειά. Και ενώ η δουλειά ήταν η ίδια, δεν ήμουν εγώ η ίδια. Φοβόμουν ότι ήμουν κάτι λιγότερο από πριν.

Διαψεύστηκα όμως! Μπορεί να κοιμήθηκα με βαριά καρδιά εκείνο το βράδυ, το πρωί όμως που ξύπνησα , φίλησα την κόρη μου, έβαλα το ωραίο μου πουκάμισο και τα κοσμήματα μου, τις γόβες μου, έβαλα μακιγιάζ, έφτιαξα τα μαλλιά μου και πήγα με αυτοπεποίθηση στην εργασία μου. Και εκεί κατάλαβα πως όχι μόνο δεν είχα χάσει τίποτα ,άλλα ίσα ίσα είχα κερδίσει, διότι είχα τεντώσει τόσο πολύ τον εαυτό μου μέσα σε αυτόν τον χρόνο που πλέον ήμουν μια βελτιωμένη έκδοση του εαυτού μου, πιο αποφασισμένη, πιο προσγειωμένη και με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση .

Και για να καταλήξω, σε καμιά των περιπτώσεων δεν μετανιώνω που πέρασα ένα χρόνο σπίτι με το παιδί μου, εάν γύριζα τον χρόνο πίσω το ίδιο θα έκανα χίλιες φόρες, θα ρούφαγα κάθε στιγμή της κόρης μου αυτόν τον τόσο σημαντικό πρώτο χρόνο ζωής της. Όπως και να έχει όμως, είτε είσαι stay-at-home mommy είτε βγεις στην αγορά εργασίας, κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Τολμώ όμως πλέον να πω πως ναι, με σωστή οργάνωση και πρόγραμμα, η εργαζόμενη μαμά μπορεί ίσως να κερδίσει ένα είδος ευτυχίας και ισορροπίας έναντι της μαμάς που μένει σπίτι , γιατί η αλήθεια είναι ότι πίσω από μια μαμά κρύβεται και μια γυναικά που έχει ανάγκη να νιώθει δημιουργική και χρήσιμη, να έχει κοινωνική ζωή, και να νιώθει την χαρά που φέρνει η επαγγελματική και οικονομική ανεξαρτησία.

Με αγάπη σε όλες τις μανούλες,

Γεωργακάκου Σταυρούλα

Ex-stay-at-home-mommy