Θυμάμαι το βράδυ πριν επιστρέψω στη δουλειά, μετά από ένα χρόνο άδειας μητρότητας, να κλαίω και να μη μπορώ να κατεβάσω μπουκιά λες και επρόκειτο να μας έβρει καμιά συμφορά! Έτρεμα για την κόρη μου, πως θα είναι η ζωή της πλέον χωρίς τη mama bear, έτρεμα για το νοικοκυριό, αχούρι θα καταντήσουμε το σπίτι, και έτρεμα για τον εαυτό μου… είχε περάσει ένας χρόνος που είχα να επικοινωνήσω με ενήλικα για κάτι που να μην αφορά το φαγητό, τον ύπνο  ή τις πάνες  του μωρού, είχα αλλάξει σωματικά και ψυχικά και δεν έβρισκα πουθενά τον πρωτύτερο εαυτό μου. Στο μυαλό μου έφερνα την καταστροφή, άραγε θα τα καταφέρω αύριο στις απαιτήσεις της εργασίας μου; Νιώθω σαν να έχει μπει ο εγκέφαλος μου σε power saving mode, ξεχνάω, άραγε λες να έχω γίνει λιγότερο έξυπνη από ότι πριν…; Χάος ! Δεν έχω παρακολουθήσει τις εξελίξεις της οικονομίας και των γεγονότων για πάνω από ένα χρόνο, Χριστέ μου…τι θα κάνω!!!